Haustið er yfir okkur. Haustrigningarnar byrjuðu í nótt. Ég lá undir hlýrri sænginni og hlustaði á myrkrið og heyrði þegar regnskýin læddust yfir landið. Fyrst barst lágt marr að utan og svo féll fyrsti dropinn. Dink. Svo næsti og svo helltust þeir niður, droparnir, í milljónatali ofan á þakið yfir mér. Nú er allt vott.
Ég kom óvenju snemma til vinnu í morgun og úti á brautarpallinum var múgur og margmenni. Fleiri en venjulega. Dökkklætt fólk á leið til vinnu inn til Kaupmannahafnar. Flestir hýmdu í hnapp undir regnhlífum til að verjast regninu.
Ég tók sjónaukann í gluggakistunni og bar hann upp að augum. Í kíkinum sá ég ungan dreng, ekki enn kominn á unglingsár, sem stóð í gulri úlpu fremst í mannþrönginni. Hann hafði hettu yfir höfðinu og virtist einn á ferð. Skyndilega kom maður hálfhlaupandi eftir brautarpallinum í átt að miðasölunni. Hann hafði harða tösku í hægri hendi. Í sömu mund og maðurinn hljóp framhjá unga drengnum steig hann fram og þeir rekast hvor á annann. Taskan hentist upp í loft og skall á stéttinni. Við höggið opnaðist taskan og skjöl og ritföng dreifðust um brautarpallinn. Úlpuklæddur pilturinn afsakaði sig greinilega og beygði sig niður til að hjálpa manninum að setja hlutina upp í töskuna á nýjan leik. Maðurinn lokaði töskunni, hljóp aftur af stað og strákurinn horfði á eftir honum. Honum varð litið niður fyrir sig og beygði sig svo niður og tók eitthvað upp. Ég stillti skerpuna á sjónaukanum og sá að þetta var gulur blýantsstubbur, ekki lengri en 5 cm. Drengurinn hljóp af stað með blýantsstubbinn í hendinni á eftir manninum.
Þetta er efnilegur piltur, hugsaði ég. Hann er trúr yfir litlu og verður yfir mikið settur.
