Ég hlakkaði mikið til að koma á skrifstofuna í morgun, enda hafði ég tvær lambakótelettur frá kvöldmatnum í gær í farteskinu. Ég var búinn að sjá sjálfan mig fyrir mér í allan morgun einan á skrifstofunni með Nick Cave á fóninum, ilmandi, rjúkandi espresso og narta í kóteletturnar.
Ég borðaði nefnilega ekki heima í gærkvöldi. Ég var úti á fótboltavelli að spila á móti nágrannabænum Tikøb í gær (við unnum 2-0). Eftir leikinn var ákveðið að fótboltaliðið borðaði saman í kaffiteríunni í klúbbhúsinu. Hakkebøf með lauk, kartöflum, brúnni sósu og sögur af hjónaskilnuðum. Ég gat því ekki borðað þessar fínu lambakótelettur í gær þegar ég kom heim.
Og nú sit ég hér, enn á skrifstofunni. Eins og ég hafði lofað sjálfum mér setti ég Cave á fóninn. Þegar ég lít út um gluggan er eins og allir hafi yfirgefið bæinn því hér fyrir utan er ekki sálu að sjá. Fyrir framan mig á skrifborðinu er minnisblað (sjá mynd) frá spæjarvinnu minni. Í gær, eftir töluvert basl, hafði ég uppi á manninum sem ég hef leitað að síðustu daga. Mér var í sannleika sagt létt þegar ég gat hringt í vin minn og sagt honum að ég hefði leyst verkefnið sem hann bað mig um að inna af hendi. Hann á það inni hjá mér að ég standi mig þegar kallið kemur.
Byrjaði að lesa óútkomna bók Sigríðar Hagalín í nótt, EYLAND. Bókin kemur mér á óvart. Mér finnst hún skrifa skemmtilega, Sigríður. Hún hefur gott auga fyrir smáatriðum sem gæðir textann lífi. Ég hlakka til að lesa áfram.
