Ég var rétt kominn inn úr dyrunum á skrifstofunni þegar ég byrjaði að taka til. Finna hluti sem ég vildi henda, setja bækur upp í hillur, safna saman pappírum og þurrka af borðum. Ég ákvað meira að segja að skúra.
Þetta gerði ég nánast hugsunarlaust. Það var ekki fyrr en ég var búinn að koma skikki á skrifstofuna að ég fór að velta fyrir mér hvers vegna ég hefði rokið í að taka til. Gera allt skínandi. Fæstir voru komnir á fætur og enn kolniðamyrkur úti. Þetta gerist svo sem ekki á hverjum morgni. Hvað var ég að hugsa?
Fundurinn á morgun kom fyrstur í hugann. Ég á von á gesti, eða gestum, sem hafa boðað komu sína hingað klukkan 11:00 til að kynna mér verkefni sem þau vilja fá mig með í. Sennilega vil ég sýna mínar bestu hliðar, skínandi skrifstofu, án þess að ég hafi meðvitað hugsað út í það.
Annars er það að frétta að ég fékk í gær síðbúin viðbrögð við verðlaunagetrauninni frá því í fyrradag. Eiginlega kom ekkert svar í bréfinu, þótt bréfritari hefði í upphafi tölvupósts síns boðað greindarlegt svar við spurningu minni. Í tölvupóstinum segir meðal annars: „Ég geri ekki ráð fyrir að aðdáandi Mávsins sem þú vitnar í, rithöfundurinn, sé íslensk kona, jú kona, jú rithöfundur, en ekki íslensk. Ég var á göngu í gær niður í Austurstræti og sá þá íslenska skáldkonu sem ég kannast við. Hún kannaðist ekki við mig, hún horfði bara í gegnum mig og gekk hratt sína leið. Þarna mitt í Austurstræti hugsaði ég, ‘já ég ætlaði að svara verðlaunagetrauninni hans Snæja’. Ég á ekki við að ég hafi numið staðar í Austurstrætinu til að hugsa. Ég gekk líka áfram eins og skáldkonan, bara ekki í eins beinni línu og ekki með sömu skrefalengd.
Mér datt auðvitað ekki í hug að skáldkonan í Austurstrætinu, (ég nefni engin nöfn til að stríða þér aðeins) hefði skrifað svo fallega um Mávinn, ég held að hún skrifi bara fallega um eigin verk, en samt minnti hún mig á verðlaunagetraunina. Það fannst mér skrýtið.
Um leið og ég gekk framhjá Eymundsson ákvað ég að fara inn í bókabúðina og kaupa mér Mávinn. Ég hafði aldrei lesið leikritið og heldur ekki séð það á fjölum leikhúss. Ég er heldur ekki mikill leikhúsmaður, oftast leiðist mér í leikhúsi. Þú hafðir réttilega bent á að leikritið fengist ekki á íslensku en mér var svo sem sama um það. Bókina fékk á ensku og þegar ég kom heim (ég er einn heima um þessar mundir) sauð ég vatn setti á hitapoka, skreið undir sæng (með hitapokann undir sænginni) og las Mávinn. Leikritið um þránna eftir eigin lífi. Var það ekki það sem hún sagði skáldkonan í getrauninni … En Snæi minn, komdu endilega með fleiri getraunir, ég lofa að taka þátt í þeim, svara ef ég get. Að minnst kosti sendi ég þér greindarlegar vangaveltur um möguleg svör.“
