Því dagurinn líður.
Sólin á að deyja klukkan sjö.
Segið, sérfræðingar í myrkri
hver á að lýsa okkur nú?
Hver á að lýsa okkur nú? Ég er vanur að segja: ég geng einn, ég fylgi konunni með ljósið. En það eru ekki allir sem hafa slíkt leiðarljós. Í morgun hef ég hitt þrjá karlmenn, hvern fyrir sig. Einn á fundi, einn í jóga og annan á förnum vegi á leið til vinnu. Allir eru þessir karlmenn rúmlega fertugir og allir sem einn hafa þeir byrjað að tala, eftir stutt spjall um daginn og veginn, um stöðu sína í lífinu. Getur maður ekki sagt svo? Um stöðu sína í lífinu? Og skort á leiðarljósi. Það var augljóst að umræðuefnið hvíldi á þeim. Allir, og það er merkilegt þetta samfall, töldu þeir sig vera á krossgötum. Þeir voru komnir að gatnamótum þar sem ekki er völ á að halda beint áfram. Maður skal velja hvort maður beygir til hægri eða vinstri. Það er ekki völ á að stoppa, því dagurinn líður og sólin á að deyja klukkan sjö.
„Ég hef þörf fyrir að loka öllu nú. Setja punkt og byrja upp á nýtt. Byrja smátt og byggja upp aftur,“ sagði einn þessara manna.
Ég get vel skilið hugsunina. Í nótt lá ég vakandi og fann að þau þrjú verkefni sem ég vinn að (fyrir utan vinnuna mína) eru farin að fylla ansi mikið í huga mér. Ég hef líka þörf fyrir að loka, setja punkt. Sem betur fer fékk ég tvo símtöl í gær þar sem risastór skref voru tekin í rétta átt. Kannski var það þess vegna sem þessi órói sótti að mér í nótt.
Á morgun flýg ég til Íslands, nákvæmlega þegar allt er á suðupunkti.
