Stundum finnur maður að kroppurinn er að eldast. Ég spilaði harðan fótboltaleik á móti Humlebæk í gær og ég gat næstum ekki gengið niður tröppurnar í morgun. (Fyrir þá sem eru áhugasamir unnum við 4-1. Ég hef líka fengið fyrirspurnir um hvort ég sé aftur kominn í byrjunarliðið. Svarið er einfalt. Já. Ég hef spilað frá upphafi leiks í síðustu fjórum leikjum. Það var bara þessi eini leikur á móti tyrknesku leigubílstjórunum þar sem ég þurfti að verma bekkinn. Það gerist ekki aftur).
Í gær las ég gamalt viðtal við William Faulkner, bandaríska rithöfundinn. Hann var spurður út í galdurinn á bak við bækurnar hans.
Blaðamaðurinn: „Hvernig verður maður góður rithöfundur?“
„Þú skalt ekki vera rithöfundur eða kalla þig rithöfund. Þú skrifar. Að vera rithöfundur er svo staðnað. Að skrifa felur í sér hreyfingu, virkni, líf. Þegar þú hættir að hreyfa þig ertu dauður. Það er aldrei of snemmt að byrja að skrifa, þú þarft bara að kunna að lesa.“
