Enn á ný á flugvellinum í Kastrup, hér er ég oft. Flugvélin á leið til Parísar stendur hérna fyrir utan gluggann og tekur bensín, vonandi nóg. Ég er einn á ferð. Hvernig dvölin í París verður á ég dálítið erfitt með að ímynda mér nú. Í síðustu ferð fyrir um það bil ári var ég gífurlega stressaður. Gat varla sofið fyrir stressi því ég ætlaði mér á ná svo miklu, afkasta svo miklu, á einni viku. Í gær átti ég samtal við samstarfsmann minn í hinu stóra leyniverkefni, það róaði mig.
„Taktu því rólega, settu þér hófleg markmið. Ekki ætla þér of mikið.“ Það er rétt.
Jóga-Jesper (hann stundar ekki jóga) hafði samband í gær og vildi fara að brugga það sem hann kallar Bahnhof Ale. Hann er bjórgerðarmaður og nú vill hann að við notum “bahnegården”, eins og hann kallar litlu lestarstöðina í Espergærde, sem sagt skrifstofubygginguna okkar, til að fara að brugga ale, þegar ég kem heim frá París.
