Átöppun okkar bjórframleiðenda fór fram í gærkvöldi. Ég hafði borðað kvöldmat, gengið frá í eldhúsinu og svarað nokkrum skriflegum fyrirspurnum á tölvupósti í gærkvöldi þegar ég lagði af stað út í kvöldmyrkrið og arkaði upp til brautarstöðvarbyggingarinnar þar sem bjórinn er bruggaður. Í Danmörku er farið sparlega með götuljós, því Danir hafa enga fossa til að knýja götulýsinguna og þess vegna er kvöldmyrkrið enn dimmara hér en víða annars staðar þar sem ég hef gengið úti um kvöld. Það voru fáir á ferli og gott ef ekki hljóð skóhælanna bergmálaði milli húsanna eins og í alvöru spennumynd. Það var enginn utandyra, allir heima að dunda sér við bóklestur. Úti var nístingskalt, göturnar votar og víða hálfdjúpir pollar eftir regnið fyrr um daginn.
Eftir nokkra göngu sá ég svartklæddan mann framundan. Hann var þungstígur og fór hægt yfir. Ég var því fljótur að ganga hann uppi og þegar ég var um það bil að fara framúr honum sá ég loks að þetta var Ulrik, markmaðurinn okkar.
„Hó, Ulrik,“ segi ég og maðurinn kippist við og hrópaði upp í skelfingu.
„Úps, hæ, þetta ert þú! Mér dauðbrá. Maður er svo aleinn í þessari dimmu og á alltaf von á að handan myrkursins bíði eitthvað óargadýr. Á hvaða leið ert þú?“
„Ég er á leið að setja bjór á flöskur. Við erum nokkrir með smá mikróbrugghús á lestarstöðinni.“
„Nei, stórkostlegt! Hvenær opnið þið. Frábært að fá brugghús í bæinn!“
„Ja… opnum ….“ sagði ég hikandi því það er svo sem ekki meiningin að opna eitt né neitt. En Ulrik nennti ekki að bíða eftir skýringum.
„Hvað heitir brugghúsið?“
„Banegårdsbrygg eða …“
„Stórkostlegt nafn. Ég hlakka rosalega til!“ Og svo var hann rokinn.
Ulrik þurfti að ná lestinni sem akkúrat í þessum svifum kom inn á brautarpallinn. Nú spyrst það hratt út í litla bænum mínum að bráðum opni brugghús í gömlu lestarstöðvarbyggingunni. Það er gott að fólk hefur eitthvað skemmtilegt að tala um.
Ég hef þurft að afboða mig á fótboltaæfingu annað kvöld og þjálfarinn varð aldeilis þreyttur og fúll yfir því. Honum fannst afsökunin alls ekki nógu góð að ég ætti von á heimsókn frá Íslandi á sama tíma og æfingin var haldin. Gat ég ekki bara hitt þessa Íslendinga þegar ég var á Íslandi? En hingað hefur Palli Stefáns ljósmyndari boðað komu sína og honum hefur verið lofaðir hamborgarar í kvöldmat. Satt að segja gruna ég að Kaldal standi bak við tímasetningunni á heimsókninni. En FitBit barátta okkar Kaldals (fjöldi skrefa á ákveðnu tímabili) er ansi jöfn og Kaldal veit að ef hann sendir vin sinn á fimmtudagskvöldi þegar ég spila venjulega fótbolta í nítíu mínútur (mjög mörg skref) kemur honum afar vel í skrefabaráttunni. Í stað þess að hlaupa um græna gervigrasvöllinn á eftir fótboltanum sit ég á rassinum og borða hamborgara með Palla.
ps. Ég get upplýst að bjórinn lítur ansi vel út. Ilmur og litur eins og best verður á kosið. 36 lítrar komnir á flöskur og annað eins í gerjun. 14 dagar og þá verður fyrsti Banegårdsbjórinn drukkinn. Yo!
