Ég borða kvöldmat á veitingastöðum hér í þýsku borginni Münhen – ekki getum við eldað hér eldhúslaus – nema þegar við erum boðin að borða í heimahúsi, eins og nú í kvöld (við leggjum af stað gangandi eftir 15 mínútur). Ég tek eftir því þegar fleiri en við erum á veitingahúsinu að margir gestirnir eru meira uppteknir af símanum sínum en borðnauti sínum eða bornautunum. Ég verð vitni að því æ ofan í æ að fjölskylda kemur saman á veitingastað, kannski fjögur saman, og þau eru varla sest niður þegar símarnir eru teknir fram og svo situr hver fjölskyldumeðlimur límdur niður í símann sinn. Mér finnst þetta nokkuð ósjarmerandi.
Nú er það svo að síminn hefur gert marga hluti óþarfa. Engin símaskrá, engin ritvél, engin myndavél … Í einu tæki getur maður talað í síma, séð hvað klukkan er, lesið bækur, horft á bíómyndir, sent skilaboð, tekið myndir, mælt gönguskref, fengið vegaleiðbeiningar, skipulagt dagana … allt er þetta, og meira til, í einu tæki. Síminn er orðinn svo mikilvægur hluti af daglegu lífi að fólk finnur til vanlíðunar þegar tækið er utan seilingar. En mér finnst leitt þegar síminn kemur í veg fyrir einbeitt og heiðarleg samskipti.
Nú er ég dottin ofan í Elizabeth Strout bókina. Hún er góð. Ætli ég dundi mér ekki bara við að þýða bókina mér til skemmtunar.
