Í göngutúr mínum í gærkvöldi niður á ítölsku pizzeríuna hér niður á höfn hringdi síminn minn. Það vill svo til að síminn minn hringir afar sjaldan og ég hringi sjaldan úr símanum mínum. Hin síðari ár hef ég frekar forðast að tala í síma. En síminn minn hringdi skyndilega þegar ég gekk eftir Strandvejen og á skjánum birtist ókunnugt íslenskt númer og það vakti auðvitað forvitni mína.
Ég svaraði og á hinum enda línunnar var kona. Þótt hún talaði í upphafi stillilega var henni þó nokkuð niðri fyrir og hún hóf fljótlega að útskýra mál sitt af miklum ákafa, án þess að hún gæfi mér færi á að svara eða útskýra mál mitt. Ég heyrði strax að hún hafði misskilið eitthvað því ég áttaði mig smámsaman á að hún talaði eins og ég væri virkur þátttakandi í atburðum á Íslandi sem ég hafði ekki komið nálægt og veit ekkert um.
Ég er ekki alveg viss hvort það rann upp fyrir konunni ljós; að hún skildi að ég átti enga aðild að þeim atburðum sem hún lýsti, áður en hún sleit samtalinu nokkuð skyndilega. Símtalið og sú óþægilega tilfinning sem það vakti, situr enn í mér.
Í dag ætla ég nota tímann til að lesa. Á minni könnu er rannsóknarverkefni og til að sinna rannsóknum mínum af alúð og gleði les ég.
