Eiginlega má lýsa tilfinningunni sem vonbrigðum, sennilega er ekkert annað íslenskt orð sem lýsir betur því sem fór um kroppinn á mér þegar ég uppgötvaði að ég hafði gleymt símanum mínum heima. Ég er nefnilega vanur að nota símann til að taka myndir – ég tala nánast aldrei í síma – og sérstaklega myndir af engu, bara myndir út í loftið sem ég birti svo hér í dagbókinni. Ég er feiminn við að birta myndir af fólki. Ég verð því að notast við gamla ljósmynd til að skreyta færslu dagsins; það kemur væntanlega ekki að sök. Það er snemma morguns, engin hreyfing, ekkert hljóð hérna á skrifstofunni. Verkamennirnir í byggunni handan vegarins eru annað hvort ekki mættir eða hafa hlaupið í skjól í rigningunni því þá er hvergi að sjá. Engin mannvera er í sjónmáli; ég gæti teoretískt séð verið einn í heiminum. Þegar ég stend upp eftir nokkra klukkutíma og geng út á götuna á leið minni í hádegismat get ég til dæmis gengið inn á slökkviliðsstöðina hér skammt frá til að athuga hvort slökkviliðsmennirnir séu nokkuð líka horfnir, hvort þeir séu ekki örugglega að störfum. Ef ekki, tek ég slökkviliðsbílinn þeirra og keyri heim í hádegismat.
Í gær þegar ég hafði óvænt stund aflögu, horfði ég á Óskar Árna Óskarsson, skáldið, í þættinum … ja hvað heitir nú þátturinn hans Egils Helgasonar í sjónvarpinu… ég man það ekki? Ég hafði gaman af því að hlusta á Óskar. Hann var í sínu besta stuði, tilgerðarlaus og heiðarlegur. Það er góður eiginleiki að geta verið tilgerðarlaus og heiðarlegur. Ég sat í sófanum heima hjá mér þegar ég horfði á þáttinn með honum Óskari Árna. Þetta innskot með skáldinu tók sennilega ekki nema fimm mínútur og að því loknu slökkti ég á iPadinum sem ég hafði notað til að geta séð Óskar tala um Reykjavíkurljóð sín. Það var kyrrt í kringum mig og allt í einu sóttu á mig þessi orð … „eins og hindin þráir vatnslindir …“
ps. Ég sá fyrirsögn um að fyrirtækið Gamma hafi verið sameinað Kviku; ekki veit ég almennilega á hvaða vettvangi þessi fyrirtæki starfa en sú undarlega hugsun flaug í gegnum höfuð mér að enn fækkaði leikmönnunum á keppnisvelli bókmenntanna.
pps. Mig dreymir íslendinga þessa dagana. Í nótt voru Halldór Guðmundsson fyrrum útgefandi og Bergsveinn Birgisson viðfangsefni drauma minna. Þeir deildu um hvor ætti að sitja í framsæti leigubíls sem einhver hafði pantað fyrir þá til að þeir gætu komist kappleik milli Molde og Strömsgodset sem haldinn var til heiðurs Ole Gunnar Solskjær.
