Mér líður eins og smala hér i sveitinni. Ég vakna við kindajarm og fuglasöng fyrir allar aldir. Rollurnar jarma í einskonar tvísöng, kalla og svara. Aftur og aftur, eins og sú sem spyr skilji ekki svarið og því spyr hún aftur þótt hin kindin svari spurningunni á sama hátt og fyrr og aftur og aftur. Þegar ég fór á fætur fór ég út á stétt til að blanda mér í samtal þessar fjórfætlinga en það var sama hvert ég horfði ég sá engar kindur, en jarmið hélt áfram.
Hér hafði ég góða gesti í gær. Einar Falur og aðstoðarmaður hans voru hér að taka myndir af eldhúsinu fyrir danska eldhússmiðinn. Hann langar að eiga myndir af eldhúsinu til að geta sett í bækling. Á meðan Falurinn ljósmyndaði setti ég saman grill sem kom í þúsund hlutum í kassa; IKEA-stíllinn.
Ég gekk í morgun með ruslapoka niður að ruslagámnum sem stendur niður við þjóðveginn. Þetta er tíu mínútna gangur hvora leið. Nú er algjört logn í Hvalfirði og á göngu minni rakst ég á svo fínan mosastein, nokkuð þungan, sennilega hátt í tuttugu kíló. Ég ákvað að á heimleiðinni skyldi ég taka steininn með mér og setja fyrir utan svefnherbergisgluggann. Steinar með mosa eru svo fallegir og er mikil prýði af steininum þar sem hann kúrir á milli tveggja sköllóttra steina fyrir framan svefnherbergisgluggann.
Annars hlustaði ég á ansi athyglisverðan útvarpsþátt á göngu minni hér í sveitinni í gær, Heimskviður í umsjón Guðmundar Björns Þorbjörnssonar og Birtu Björnsdóttur þar sem þau fjölluðu um Angelu Merkel, Mutti. Mér fannst mjög hár standard á þessum þætti, umsjónarmaður var áheyrilegur, framsetningin áhugaverð og innskotin frá viðmælendum fín. Ég var ansi ánægður.
