Í dag er 3. mars og ef ég hefði búið á Íslandi og ef ég gæti flutt mig afturábak í tímanum, hefði ég ábyggilega farið í heimsókn í Álftamýrina. Þar hefði án efa allt ilmað af pönnukökubakstri og kaffi. Og kannski vindlareyk. Afmælisbarnið, pabbi minn, hefði fussað yfir afmælisgjöfinni sem ég hefði haft meðferðis; vindlapakka eða blárri dós af Capstan píputóbaki. „Æ, Snæi minn, þú átt ekkert að vera að gefa mér neitt. Ég þarf ekki neitt.“ Svo hefði ég fengið koss á vangann. Og þótt pabbi hefði rakað sig vandlega um morguninn, eins og alltaf, hefði ég samt fundið skeggbroddana stingast inn í kinnina á mér.
Mörgum árum fyrr, en tæpri viku síðar, það er þann 9. mars, var Virigina Woolf, sú þjáða kona, að pakka handriti að fyrstu skáldsögu sinni, The Voyage Out, í umslag því hún ætlaði út á pósthús og senda handritið til útgáfufyrirtækis sem hálfbróðir hennar rak. Hálfbróðirinn hét Gerald Duckworth og hann hafði ekki hreint mjöl í pokahorninu því síðar fundust leynilegar dagbækur þar sem opinberaðist að Gerald og bróðir hans höfðu komið sérdeilis illa fram við Virginu; hótað henni og misnotað. En það kom ekki í veg fyrir að Virginia ákvað þennan dag í marsmánuði árið 1913, 32 ára gömul, að senda fyrsta skáldsöguhandrit sitt til hans. Þetta sama ár kom bókin hennar út og seldist í 50 eintökum. 16 árum síðar höfðu 479 eintök selst.
ps. Nóg um marsmánuð. Ég varð vitni að samtali í gær sem varð til þess að ég hugsaði með mér: Þegar tíðarandinn breytist verður maður í alvöru að einbeita sér að hinni heilbrigðu skynsemi. Því tíðarandinn hefur svo mikil áhrif, hefur svo mikil völd yfir hugsun okkar, og þegar tíðarandinn breytist á ný á maður erfitt með að skilja að maður hafi getað látið gamla tíðarandann, sem er horfinn, ráða hvernig maður leyfði sér að hugsa.
