Mér hefur aldrei geðjast að nískupúkum og þá á ég við nískupúkar í hinni víðustu merkingu; sem sagt menn sem skortir hjartans örlæti; eða eins og sagt er: sérhver gefi eins og hann hefur ásett sér í hjarta sínu, ekki með ólund eða nauðung.
Mér hefur heldur aldrei líkað við nöldursama einstaklinga; menn sem þefa eilíft upp leið til að finna að; pota með sínum besservisserfingrum. Að þess konar neikvæðni hef ég heldur aldrei laðast.
Níska, neikvæðni og nöldur – ennin þrjú eins og lífsspekingurinn vinur minn kallar þessi persónuleikaeinkenni – eiga sem sagt ekki upp á pallaborðið og ég nefni þetta hér því undanfarna daga, kannski vegna áhrifa vírusfaraldursins, hef ég orðið var við þessi leiðinlegu ólundareinkenni hjá annars ágætum einstaklingum sem ég hef verið í sambandi við í tengslum við lítið verkefni sem ég hef ákveðið að taka að mér. Ég leita eftir hinum glaða gjafara.
Undanfarna daga hef ég blaðað í stórfínni bók Halldórs Guðmundssonar um þjóðskáldið Halldór Laxness. Ég hafði fyrir tilviljun lesið í útlendu riti að bók Laxness, Atómstöðin „hefði strax selst upp á útgáfudegi en bókin kom út 22 mars 1948.“ Í hinni útlendu grein var ekki tiltekið í hvaða landi bókin hefði selst svo hratt þennan síðvetrardag rétt eftir stríð. Þótt mig grunaði að greinarritari hafi átt við að bókin hefði verið rifin út af æstum bókaunnendum á Íslandi ákvað ég samt að lesa um Atómstöðina í ævisögu Laxness. Jú, auðvitað kom í ljós að hinn útlendi greinarhöfundur dásamaði hina gífurlegu vorbóksölu á Íslandi.
En nú eru liðin 72 ár og sennilega hefur bóksölu hrakað á Íslandi á þessum árum, – eða hrakað, það veit ég ekkert um – að minnsta kosti er hún öðruvísi, bóksalan. Á toppi metsölulista Eymundsson fyrir vikuna 16-23 mars í ár (2020) er enginn Laxness, heldur þrjár þýddar bækur eftir hina ágætu höfunda Ann Cleeves, Roy Jacobsen og Trevor Noah og sennilega eru bækur úr fyrsta upplag þessara bóka enn fáanlegar.
