Ég efast, ég efast og ég efast. Þetta má ekki misskiljast … ég er glaður. Ég bara leita, leita eftir leiðandi hönd sem getur vísað mér veginn. Stundum finnst mér þessi leit vera hálf örvæntingarfull; ég les bækur sem ég tel geti beint mér á réttan veg en ég er fljótur að afgreiða bækurnar, henda þeim út í horn … þetta er ekki sú rétta … ég les blaðagreinar …. viðtöl við fólk … nei, og nú síðast sá ég langan sjónvarpsþátt með Neil Gaiman sem er rithöfundur og hann talar um líf sitt við bókarskrif, hvernig allt byrjaði, þá erfiðleika sem hann hefur þurft að takast á við á ferlinum, þær efasemdir sem hafa hrjáð hann, gleðina við að finna hinn rétta tón … Þetta er góður þáttur og Neil Gaimann er bæði sjarmerandi og góður að miðla úr viskubrunni sínum.
Þetta var nú um stöðuna. Ég er samt glaður.
Ég hljóp í gær. Þetta er fimmta hlaup mitt á tíu dögum og í gær leið mér betur í hlaupinu en áður. Ég fann að smám saman er ég byrjaður að nálgast mitt gamla hlaupaformi. Það er enn langt í land.
Ég hitti ekki marga, ekki frekar en aðrir, á tímum kóróna. Það er helst að ég staldri við þegar ég mæti einhverjum á götu til að skiptast á nokkrum kurteisisorðum. Það er kannski hungur eftir huggunarríkum samskiptum við annað fólk sem mig vantar, kannski er það þessi einvera sem kveikir efann. En ég er samt glaður.
