Enn var hlaupið af stað í morgun – eins og nánast alla morgna núorðið – norður Strandvejen til Snekkerstenhavn og aftur til baka. Ég greip til þeirrar nýlundu að hlusta á Tom Waits, Rain Dogs, undir hlaupunum. Það var mjög ánægjulegt. Síðustu mánuði hef ég hlustað á hverja hljóðbókina á fætur annarri. Það geri ég því ég tel mér trú um að þannig nýti ég best tímann.
Eins og venjulega hljóp ég framhjá húsi Peters Schmeichel, gamla markvarðarins (hann á heima á Strandvejen) og ég gjóa augunum inn í stofuna hjá honum þar sem hann situr oft á morgnana og borðar morgunmat þegar ég hleyp framhjá á fullri ferð. Ég þekki skuggmynd hans; þessi stóri pólskættaði líkami, stórt höfuð … Ég á auðvitað ekki að vera að horfa inn um glugga hjá fólki en mér finnst gaman að fylgjast með hvort markvörðurinn sé heima. Í morgun var hann hvergi sjáanlegur.
