Í gær teiknaði ég Snoopy með hlaupaleið minni og í dag hljóp ég aftur af stað í góðviðrinu með þann góða ásetning að betrumbæta myndina af Snoopy. En eins og stundum áður varð mér á í messunni og ég ýtti á rangan hnapp á Garmin-úrinu svo hlaupaleiðin var ekki teiknuð. Úrið hélt að ég væri að hlaupa á hlaupabandi.
Mér finnst stundum – eins vitlaust og það nú er – hálfskammarlegt að vera að eldast og vera ekki lengur á besta aldri. Maður finnur hnignunina læðast inn í kropp og huga, því miður. Fátt verður betra með aldrinum. Nema maður finnur fyrir örlítilli frelsistilfinningu yfir að vera orðinn hálf óþarfur og úreltur. Maður er einhvern veginn á öfugum enda og það er bara fínt að geta verið klikkaði gamlinginn út í horni sem dásamar tjáningarfrelsið og málfrelsið og segir það sem er óviðeigandi vegna ástar sinnar á sannleikanum, fegurðinni, húmornum, ögruninni, listinni, fyrirgefningunni …
En nú fer ég til Kaupmannahafnar og hitti annan fyrrum útgefanda. Við ætlum að borða saman hádegismat og svo getum við borið saman bækur okkar yfir sumarmat og bjór.
ps. Í nótt gerðist hið óvænta. Nágrannar mínir, rólega vísindafólkið sem aldrei heyrist í hófu ákafa drykkju í nótt. Ég vaknaði, nýsofnaður klukkan hálf eitt, við hárreisti fyrir utan svefnherbergisgluggann hjá mér og þar sat unga vísindaparið yfir litríkum sumardrykkjum og talaði hátt. Og þau héldu áfram fram til klukkan þrjú í nótt og urðu sífellt háværari og fóru allt í einu að spila tónlist á hæsta styrk. Verst þótti mér að tónlistin var ekki við mitt hæfi og ég gat ómögulega sofið undir þessu óvænta stuði vísindamannanna.
