Hér fyrir ofan er mynd af hlaupabraut morgunsins. Í litla bænum mínum skín sólin og hitinn er kominn yfir 12 gráður. Það er komið vor. Ég hljóp 10,5 km, fram og til baka eftir Strandvejen – sem sagt meðfram austurströnd Norður-Sjálands. Hlaupaveðrið var frábært. Nú er það svo í lífi mínu að ég er mikill áhugamaður um keppni af hvaða tagi sem er. Mér áskotnaðist fyrir nokkru hlaupa-app sem heitir Strava sem mælir alla líkamsstarfsemi mína á meðan ég hleyp (hjartslátt, vöðvasýru, andardrátt, sálarástand, hjartaálag, fjölda skrefa á mínútu…} og mælir einnig vegalengdir, hraða og svo framvegis. Einn Strava-fítus finnst mér alveg frábær. Forritið velur nokkra hlaupaspotta á hlaupaleiðum og veitir hlauparanum jafnframt upplýsingar um frammistöðuna, hver sé besti tími hans á hlaupaspottanum hingað til, hvar hann er í röðinni borið saman við aðra hlaupara sem hafa hlaupið sama hlaupaspottta … og margt annað.
Í gær hljóp einn félagi minn, Jesper, Stoppested-Havn-hlaupaspottan (500 metrar) á 2:42 min – þetta er hluti af hlaupabrautinni norður Strandvejen – og var það persónulegt met og því ákvað ég að slá mitt persónulega met á sama spotta í hlaupi dagsins. 1:55 var minn tími á þessum 500 metrum og varð ég svo glaður og tók mynd út í loftið.
Hér er mynd af hlaupaspottanum þar sem ég setti hlaupametið. .
Svona lifi ég einföldu lífi. Hlægilegt hlaupamet gerir mig kátan og hamingjusaman það sem eftir lifir mánaðarins. Yo! Ég fann það á íslensku félögum mínum þegar ég hitti þá í Reykjavík í síðustu viku að þeim finnst nóg um einveru mína (einn stakk upp á að ég fengi að sitja í kontórsamfélagi inn í Kaupmannahöfn og ég heyrði ekki betur en að hann gæfi í skyn að ég væri í áhættuhópi fyrir Alzheimer ef ég hitti ekki fleira fólk á hverjum degi). En ég held að hinir íslensku félagar mínir geri sér ekki grein fyrir því að ég er í samskiptum við fjölda fólks í hverri viku – að vísu hefur vinskapur minn við danska félaga ekki eins djúpar rætur og við mína gömlu íslensku vini, en við því er ekkert að gera.
