Ég minntist víst á það hér í þessari Kaktus-dagbók að bókin Atburðir við vatn eftir Kerstin Ekman væri talin besta glæpasaga sem skrifuð hefur verið á Norðurlöndum. Ég hef fengið nokkrar athugasemdir við þessa staðhæfingu. Flestar ganga athugasemdirnar út á það að bókin Atburðir við vatn sé alls ekki sakamálasaga eða glæpasaga heldur hreint bókmenntaverk. Auðvitað fór ég að hugsa um hvenær bók telst glæpasaga og hvenær telst bók ekki glæpasaga. Ég hef átt í vandræðum með þessi mörk þegar ég sjálfur hef reynt að setja mig í stellingar glæpasagnahöfundar. Niðurstaða af minni tilraun, Eitt satt orð, sem kemur út þann 10. október reynir sennilega svolítið á þanþol skilgreiningarinnar á hreinni glæpasögu.
Kerstin Ekman hafði sannarlega skrifað nokkrar vel heppnaðar sakamálasögur áður en hún skrifaði bókina Atburðir við vatn og leit á sig sem glæpasagnahöfund. Margir gagnrýnendur sem fjölluðu um bókina þegar hún kom út árið 1993 töluðu um að með þessari sögu væri hugtakið glæpasaga orðið víðara; mörkin milli þess að kalla bók glæpasögu og bókmenntaverk hefðu færst til með bókinni. Kerstin Ekman fékk sannarlega bæði æðstu glæpasaganaverðlaun Svíþjóðar fyrir bókina, Augustprisen sem veittur er fyrir besta bókmenntaverk ársins og þar að auki fékk hún bókmenntaverðlaun Norðurlandaráðs fyrir bókina.
Ég man eftir fleiri bókum þar sem menn hafa ekki verið sammála um hvort bók sé glæpasaga eða hreint fagurbókmenntaverk. Hver man ekki eftir bók Umberto Eco, Nafn rósarinnar um morð á munkum, bók Peter Høeg Lesið í snjóinn, og jafnvel bók Thors Vilhjálmssonar Grámosinn glóir sem Svart á hvítu auglýsti grimmt sem fyrstu sakamálasögu Thors Vilhjálmssonar.
Annars fékk ég skemmtilegt bréf frá einum af lesendnum Kaktussins þar sem hann sagði frá því að hann hefði orðið allæstur yfir þeirri yfirlýsingu minni að Atburðir við vatn væri besta glæpasaga sem skrifuð hefði verið á Norðurlöndum: Hann gerði alls konar ráðstafanir til að verða sér út um eintak af bókinni en fann hvergi. Svo segir hann:
