Ég les með öðru auganu – það er að segja ég les síðu og síðu þegar tækifæri gefast – nýjusu bók Haruki Murakami sem heitir Novelist as a Vocation. Í einum kafla bókarinnar talar Murakami um að hann þekki nánast enga rithöfunda og hafi aldrei lagt sig eftir, eða jafnvel forðast, að komast inn í samfélag rithöfunda eða annarra sem tilheyra bókmenntaelítu. Mér þótti þetta frekar áhugaverð afstaða þó hún sé sennilega ekki neitt einsdæmi. En ég fór að hugsa um þetta því á meðan ég er hér á Íslandi (í þrjár vikur) hef ég óvenjumikið samband við þá sem tilheyra íslensku bókmenntalífi. Ég hef verið að lesa upp á bókasöfnum með öðrum höfundum, verið í veislum ætluðum höfundum og bókafólki (hjá Bjarti og á vegum Iceland Noir), verið í töluverðum tölvupóstsamskiptum (aðallega vegna skrifa hér í dagbók) við bókmenntafólk sem ég annars skrifast ekki á við og meira að segja boðinn í Jólaboð Forlagsins ásamt „landsliði bókaelskhuga“ eins og segir á boðskortinu.
Ég veit svo sem ekki hvað ég ætla að segja með þessu annað en mér þótti þetta athyglisverð afstaða hjá Murakami.
