Ég ákvað að panta tíma í klippingu í morgun og mér til nokkurrar undrunar fékk ég tíma strax klukkan 9:45. Sem sagt rúmum tveimur tímum eftir að ég pantaði. Aldrei fyrr hef ég farið í klippingu hjá þessum hárgreiðslumeistara sem opnaði stofu sína hér í bænum fyrir nokkrum árum. Hún hefur gott orð á sér, þykir góð að klippa og talar ekki of mikið. Hún er held ég af tyrkneskum ættum, að minnsta kosti ef maður rýnir í nafnið hennar virkar það ansi tyrkneskt.
Þegar ég kom inn á fína og snyrtilega hárgreiðslustofuna, þar sem allt angaði af hárkremi og fegurð, tók ungi hárgreiðslumeistarinn sjálf á móti mér. Hún er ung og þokkafull og virtist ekki eiga sérlega annríkt þótt kona sæti í hárgreiðslustólnum hennar með furðulega marga pappírssnepla í hárinu. Þetta er eitthvað nýtt til að fegra hárið, hugsaði ég án þess að veita konunni í stólnum sérstakan áhuga. En mér heyrðist hún þó kasta kveðju á mig undan hárskrautinu. Ég brosti bara út í loftið og kinkaði kolli svona til vonar og vara. En tyrkneski hárgreiðslumeistarinn bað mig að fá mér sæti í biðstól því hún væri um það bil tíu mínútum á eftir áætlun. „Og til hamingju með afmælið,“ bætti hún svo við.
„Takk,“ svaraði ég. Ég var auðvitað hissa að hún skyldi vita að ég hafi átt afmæli í gær, en hugaði ekki frekar út í það.
Eftir bið sem var nokkuð lengri en tíu mínútur kom röðin að mér. Konan sem hafði setið í stólnum með pappírssneplana hafði nú fengið sína fegrunarmeðferð og kom gangandi til mín með bylgjandi hár. „Já, til hamingju með afmælið. Sonur minn á líka afmæli í dag. Frábær dagur,“ sagði hún og tók sér stöðu fyrir framan mig. Þetta var lágvaxin og grönn kona sem augljóslega hafði peninga á milli handanna því hún hafði gull og demanta á hverjum fingri og fötin báru góðum efnahag vitni.
„Til hamingju með soninn þinn. En ég átti afmæli í gær,“ sagði ég. „Ég þarf því að bíða í ár eftir að eiga afmæli aftur,“ bætti ég við, því ég tók eftir að konan er ein þeirra sem hlusta ekki alltaf á viðmælendur sína og ég sá í svip hennar að hún var hugfanginn af hársnyrtivörunum sem tyrkneska hárgreiðslukonan var að endurraða í hillu út við einn gluggann. Við fylgdumst bæði með henni setja brúsana með hárefnum í þráðbeinar raðir í hillunni. Síðan leit hún upp þegar hún fann augun hvíla á sér. Hún brosti og gaf mér bendingu með einum fingri að koma til sín. Það var galsi í henni. Ég kvaddi því konuna, sem hafði lokið sinni hármeðferð, en hún var ekki tilbúin að kveðja því hún spurði í hálfgerðum flýti hvort ég kannaðist ekki við sig. Við mættumst svo oft á göngu.
„Jú, auðvitað, blessuð og sæl,“ laug ég því mér fannst ég aldrei fyrr hafa séð þessa konu.
„Við sjáumst … út í móa,“ sagði hún og veifaði brosandi til mín með öllum sínum fingurgullum.
Ég settist í stólinn til að fá hárið snyrt.
„Já, aftur. Til hamingju með daginn. Þú notar afmælisdaginn til að láta klippa þig. Er eitthvað fleira á dagskrá hjá þér í dag?“ sagði tyrkneski klipparinn.
„Ég átti afmæli í gær,“ leiðrétti ég brosandi. „En í dag ætla ég bara að vinna.“
„Ætlarðu ekkert að gera til hátíðarbrigða?“ spurði hún brosandi. Ég leit á hana. Skildi hún mig ekki? Var íslenski hreimurinn of framandi fyrir hana. Var svona erfitt að skilja að ég átti ekki afmæli í dag? Sjálf talaði hún ekki fullkomna dönsku. Maður skynjaði greinilega arabíska hljóminn í röddinni hjá henni. Ég ákvað að reyna einu sinni enn.
„Í dag geri ég ekkert sérstakt, enda var afmælið í gær. Í gær, á afmælisdeginum, var hins vegar margt gert til hátíðarbrigða …“
„Já, hvað ætlarðu að gera til að halda upp á afmælið?“
Ég gafst upp. Hún var algjörlega föst í að ég ætti afmæli í dag svo ég svaraði bara: „Ég fer í fallhlífastökk síðar í dag ….“
„Í alvöru, æði!“ hrópaði hún glöð.
„… og er líka búinn að panta tíma í húðflúr klukkan fimm. Ég ætla að láta tattóvera Pepsi Max lógóið á mig. Mér finnst Pepsi Max svo rosalega gott!“
„Í alvöru, algjört æði!“ hrópaði hún aftur.
