Max 187 orð: Multi-talent-laus
Ég hef svolítið fylgst með útgáfu- og kynningarferli nýrrar bókar Guðmundar Andra Thorssonar, Rimsírams. Ég held með Guðmundi Andra og
Guðmundur Andri Thorsson
Næst síðasti dagur
Næst síðasti dagur í Hvalfirði. Annað kvöld verð ég aftur kominn til Danmerkur eftir mánaðarlanga dvöl í Íslandi. En nú
Espergærde. Ástir samlyndra höfunda
Allt í einu og algerlega upp úr þurru fór ég að endurraða í bókahillunni hjá mér. Hingað til hefur kylfa
Hvalfjörður. Hitt fólk 4
Nú flýg ég aftur til Danmerkur í dag. Íslandsdvölin var stutt í þetta sinn en ég hitti óvenjumarga – bæði
Vico del Gargano. Ísland fyrir Íslendinga.
Ég las í fréttum að meira en áttatíu prósent þjóðarinnar er andsnúin eða vill að minnsta kosti setja skorður við
Vico del Gargano. Að vera ekki allra.
Ég las grein í vefblaðinu Stundinni í gær, skrifaða af rithöfundinum Hermanni Stefánssyni og fjallar meðal annars um bókina White
Boston. Netbræði
Ég varð var við vissar efasemdir hjá fólki sem las dagbók gærdagsins varðandi komu vorsins í Boston. Ekki hef ég
Espergærde. Að halda dyrum opnum í hálfa gátt.
Þetta hefur verið hálfundarlegur dagur; óvenju heitt er í veðri og bjart. Skrifstofan mín verður ansi molluleg þegar sólin skín
Espergærde. Að lesa á göngu.
Ég er seinn til að skrifa dagbók dagsins í dag. Það er sunnudagur og mér tókst að sofa til klukkan
Guðmundur Andri beitir þefskyninu
Enska stórblaðið The Guardian er bæði vandað og skemmtilegt dagblað. Ég les það stundum. Til dæmis í gær. Ég veit
Espergærde. Allt er blautt
Gekk mína leið í morgun til vinnu í miklu úrhelli. Regndroparnir féllu af miklu afli niður af himnum, smullu á
Espergærde. 1. Ég geng. 2. Ég hlusta.
„Reykjavík. Ömurleikans aðalpláss,“ segir Guðmundur Andri að Thor, pabbi hans, hafi stundum kallað höfuðstað Íslands. Ég var ekki að hugsa
Espergærde. Gullin gleði
Ég á nokkra mjög góða vini sem verða mér með árunum æ mikilvægari. Ég hugsa til þeirra daglega og ég