Vico del Gargano. Ísland fyrir Íslendinga.
Ég las í fréttum að meira en áttatíu prósent þjóðarinnar er andsnúin eða vill að minnsta kosti setja skorður við
Guðmundur Andri Thorsson
Vico del Gargano. Hinn óvinsæli höfundur
Ég las grein í vefblaðinu Stundinni í gær, skrifaða af rithöfundinum Hermanni Stefánssyni og fjallar meðal annars um bókina White
Boston. Netbræði
Ég varð var við vissar efasemdir hjá fólki sem las dagbók gærdagsins varðandi komu vorsins í Boston. Ekki hef ég
Espergærde. Að halda dyrum opnum í hálfa gátt.
Þetta hefur verið hálfundarlegur dagur; óvenju heitt er í veðri og bjart. Skrifstofan mín verður ansi molluleg þegar sólin skín
Espergærde. Að lesa á göngu.
Ég er seinn til að skrifa dagbók dagsins í dag. Það er sunnudagur og mér tókst að sofa til klukkan
Guðmundur Andri beitir þefskyninu
Enska stórblaðið The Guardian er bæði vandað og skemmtilegt dagblað. Ég les það stundum. Til dæmis í gær. Ég veit
Espergærde. Allt er blautt
Gekk mína leið í morgun til vinnu í miklu úrhelli. Regndroparnir féllu af miklu afli niður af himnum, smullu á
Espergærde. 1. Ég geng. 2. Ég hlusta.
„Reykjavík. Ömurleikans aðalpláss,“ segir Guðmundur Andri að Thor, pabbi hans, hafi stundum kallað höfuðstað Íslands. Ég var ekki að hugsa
Espergærde. Gullin gleði
Ég á nokkra mjög góða vini sem verða mér með árunum æ mikilvægari. Ég hugsa til þeirra daglega og ég
Espergærde. Listi yfir sögulegar kápur
Ég las einu sinni bloggsíðu þar sem meginviðfangsefni höfundar var eigin slappleiki, hor, hósti, magakveisur og almennt um það hvað hann
Espergærde. 18.12.18
„Sæll, ungi maður.“ Svona byrjaði bréf sem ég fékk í gær í öllum mínum önnum. Bréfritarinn, sem tók fram að
Espergærde. Afneitun við fyrsta hanagal
Í gær barst mér tölvupóstur frá góðum vini mínum, sem æði langt er síðan ég hef heyrt í. Hann tíundar í
Espergærde. Að telja ekki skrefin sín
Í morgun þegar ég hjólaði til vinnu kom upp í hugann mynd af konu sem sat mér við hlið í