Hvalfjörður. Gleði einfarans
Nú hefur margt breyst, finnst mér, eftir að ég er opinberlega höfundur að bók. Ég hef haldið því svo lengi
Guðrún Eva Mínervudóttir
Espergærde. Safn nóbelshöfunda.
Það gerist ekki oft – það hefur í rauninni aldrei fyrr gerst – að ég komi inn á skrifstofu mína
Espergærde. Hægt er hratt
Einn af mínum góðu vinum er farinn að taka upp þann sið að senda mér skýrslu af lífi sínu einu
Espergærde. Ég hlusta ekki á skæting.
Ég hafði vart tekið síðasta sopann úr kaffibollanum þegar ungt par kom askvaðandi og spurði hvort sætið væri laust. Það
Espergærde. Hvað drífur svona mann áfram?
Dagurinn byrjar. Ég opna gömlu, þreyttu útihurðina á lestarstöðinni og geng inn. Ég kveiki ekki ljósin heldur hraða mér í
París. Í útlegðinni
Dagarnir í Parísarborg líða hratt. Skyndilega og alveg upp úr þurru er kominn föstudagur. Mér hefur orðið mikið úr verki
París. Ávísun á velgengni
Dagurinn í gær þróaðist öðruvísi en ég hafði reiknað með. Allt í einu, það er að segja fyrirvaralaust, myndaðist töluverður
New York. Gott Eva
Í gær fékk ég póstsendingu þar sem mér var bent á skrif Guðrún Evu Mínervudóttir um stöðu Guðbergs-málsins. Þessi orð
Espergærde. Í lakkríspípustuði
Já, lesendur Kaktussins voru óðir í að vinna sér inn verðlaun í gær. Eftir að hafa sett skemmtilega, í raun
Espergærde. Bækur í farteskið
Um helgina hef ég verið með hugann við Parísarferðina og reynt að skipuleggja vikuna framundan en ég legg í hann á
Espergærde. Hið gullna augnablik
Það er laugardagur og í stað þess að setjast við tölvuskjáinn á skrifstofunni við brautarpallinn og skrifa í dagbókina sit