Hrifnæmi maðurinn
Um síðustu helgi var ég svo heppinn að vera boðinn í afmæli hjá félaga mínum. Hann hafði valið að bjóða
Guðrún Eva Mínervudóttir
Hvalfjörður. Dagur hinnar löngu biðar.
Þetta hefur verið furðulegur dagur í dag. Ég er að bíða, ég er bara að bíða, hugsaði ég. Og satt
Espergærde. 31.12.19
Lokadagur ársins, uppgjörsdagur ársins. Hvað var best og hvað var enn betra? Ég læt allt flakka hér í freudísku flæði.
Espergærde. Mig vantaði bók … og hvað gerist?
Mig vantaði bók í gær (prentaða, ekki e-bók) og rölti því upp í bókabúðina hérna í bænum, þangað er tíu
Hvalfjörður. Gleði einfarans
Nú hefur margt breyst, finnst mér, eftir að ég er opinberlega höfundur að bók. Ég hef haldið því svo lengi
Espergærde. Safn nóbelshöfunda.
Það gerist ekki oft – það hefur í rauninni aldrei fyrr gerst – að ég komi inn á skrifstofu mína
Espergærde. Hægt er hratt
Einn af mínum góðu vinum er farinn að taka upp þann sið að senda mér skýrslu af lífi sínu einu
Espergærde. Ég hlusta ekki á skæting.
Ég hafði vart tekið síðasta sopann úr kaffibollanum þegar ungt par kom askvaðandi og spurði hvort sætið væri laust. Það
Espergærde. Hvað drífur svona mann áfram?
Dagurinn byrjar. Ég opna gömlu, þreyttu útihurðina á lestarstöðinni og geng inn. Ég kveiki ekki ljósin heldur hraða mér í
París. Í útlegðinni
Dagarnir í Parísarborg líða hratt. Skyndilega og alveg upp úr þurru er kominn föstudagur. Mér hefur orðið mikið úr verki
París. Ávísun á velgengni
Dagurinn í gær þróaðist öðruvísi en ég hafði reiknað með. Allt í einu, það er að segja fyrirvaralaust, myndaðist töluverður
New York. Gott Eva
Í gær fékk ég póstsendingu þar sem mér var bent á skrif Guðrún Evu Mínervudóttir um stöðu Guðbergs-málsins. Þessi orð
Espergærde. Í lakkríspípustuði
Já, lesendur Kaktussins voru óðir í að vinna sér inn verðlaun í gær. Eftir að hafa sett skemmtilega, í raun