Við sátum og þögðum við borðið, gamla eldhúsborðið. Einhver hafði haft fyrir því að tína blóm og setja í lítinn glervasa sem stóð mitt á milli okkar. Svo var það tómatsósuflaskan, þessi hræðilega ljóta tómatósuflaska sem alls ekki átti heima við hlið vasans. Á þessu fallega heimili. Við þögðum lengi og hann hallaði sér fram – augun voru hálflokuð, gráa hárið var feitt eftir langa legu á koddanum – og néri saman höndum. Hann vildi láta mér líða vel.
„Hefurðu smakkað tómatsósu,“ sagði hann og rétt lyfti fingrinum í átt að tómatsósuflöskunni. Hann langaði til að við töluðum saman. Ég mátti ekki fara á mis við að hafa bragðað tómatsósu.
Hvað átti ég að segja? Átti ég að segja eitthvað um tómatsósu?
