París. Svona getur manni liðið
Í gær var ég fús til að nota 80 mínútur af mínum dýrmæta tíma hér í París til að sækja
Kazuo Ishiguro
Espergærde. Nýtt eða gamalt?
Ég hef lært það á minni löngu ævi að maður skal vera fljótur til að heyra, seinn til að tala
Espergærde. Að líkja ekki eftir því sem illt er.
Hlutir, menn og dýr verða tímanum að bráð, það hef ég alltaf vitað. Hurðin á skúrnum fyrir utan húsið mitt
Espergærde, Hólmavík-bay
„Only one book has made me cry in recent years,“ sagði sessunautur minn í fluginu til Kaupmannahafnar frá Reykjavík í
Fliss og stunur bókmenntasérfræðinga
Ég varð svolítið hissa og eiginlega sárnaði mér þegar ég heyrði fliss og hálfgerðar yfirlætisstunur tveggja bókmenntagagnrýnenda í útvarpinu í
Espergærde. Sá sem gleðst yfir litlu verður yfir mikið settur.
Mörgum finnst þetta kannski ótrúlegt, en þetta er samt eins satt og nokkuð kann vera satt. Í póstkassanum í dag
lesa meira Espergærde. Sá sem gleðst yfir litlu verður yfir mikið settur.
Espergærde. Minn maður fær verðlaun
Hó. Ég sagði í morgun að dagurinn í dag væri stór í lífi þjóðar. Fimmtudagurinn 5. október. Ég sagði þetta vegna
Espergærde. „Ég gerði hvorugt.“
Stundum hugsa ég að gaman væri að hitta og spjalla við hina og þessa sem ég hef álit á. Til
Espergærde. Tvö bréf
Eitt af því sem gladdi mig sérlega í gær var bréfasending, tvö bréf, bæði stíluð á mig og ætluð mér. Bréf
Espergærde. Mr. Ryder og dularfulla veskishvarfið.
Mánudagsmorgunn. Ég er ekki enn búinn að gera við reiðhjólið mitt og því geng ég til vinnu í stað þess
lesa meira Espergærde. Mr. Ryder og dularfulla veskishvarfið.
Espergærde. Óhuggandi
Í gær lagði ég verðlaunagetraun hér inn á Kaktusinn. Skemmst er frá því að segja að metþátttaka var í getrauninni.
Espergærde. Í lakkríspípustuði
Já, lesendur Kaktussins voru óðir í að vinna sér inn verðlaun í gær. Eftir að hafa sett skemmtilega, í raun
Espergærde. Besti listinn
Ég var bara að átta mig á því fyrir nokkrum sekúndum að í dag er síðasti dagur ársins. Mér fannst