Espergærde. Hinar andstæðu fylkingar
Ég náði að æsa mig pínulítið yfir morgunverðarborðinu í morgun áður en ég mætti í svokallaðan „surprise fredag“ hér á
Espergærde. Tímabil afmarkað
Fyrsti nóvember. Fimmtudagurinn fyrsti nóvember og afmælisdagurinn hans Davíðs. Sá hefur hlakkað til afmælisdagsins. Þrettán ára. En litli unglingurinn er
Espergærde. Að ganga óstuddur í skóm úr gervileðri
Þegar ég haltraði hingað á skrifstofuna í morgun (ég segi sennilega upp leigusamningi skrifstofuplássins í dag) mætti ég tveimur mönnum
lesa meira Espergærde. Að ganga óstuddur í skóm úr gervileðri
Espergærde. Hefði ég verið hestur.
Ég kann vel við fólk sem segir sannleikann, sérstaklega nú á þessum miklu ritskoðunartímum þar sem erfiðara er að tjá
Espergærde. Raunir skrifstofumannsins
Nú er komið að því að ákveða hvað ég geri við skrifstofuna hérna á lestarstöðinni. Leigan er orðin svo dýr,
Espergærde. Mannshjartað 2.0
Ég var rétt í þessu að lesa viðtal – nei, viðtal var það ekki, þetta var pistill – eftir einn
Espergærde. Áreittur af „Landssambandi fyrir velferð vangefinna ökumanna“
Það er mér enn ráðgáta hver sendi mér þessa fínu bókasendingu sem ég fékk með póstinum í fyrradag. Enginn hefur
lesa meira Espergærde. Áreittur af „Landssambandi fyrir velferð vangefinna ökumanna“
Espergærde. Sorgarmars í pósti
Mér til nokkurrar undrunar barst mér póstsending í gær. Pakkapóstur merktur mér er í sjálfu sér ekki óalgengur á heimili
Espergerde. Stefnumót
Fimmtudagur og Chet Baker syngur fyrir skrifstofumanninn mig á meðan ég undirbý mig fyrir átök dagsins. Átök er kannski ekki
Espergærde. Mitt góða líf
Ég er aftur sestur á minn stað á skrifstofuna við lestarteinana og einmitt núna rennur lestin frá Kaupmannahöfn í hlaðið.
Í Kystbanen: Að hagræða sannleikanum
Ég flaug frá New York í nótt og millilenti í Keflavík í morgun. Í flughöfninni í Keflavík sat ég nógu
New York. „Sjáðu, hvað ég er góður að sópa.“
Ég á í nokkrum vandræðum með tölvuna mína, harði diskurinn er svo fullur af alls konar skjölum að eiginlega rúmast
New York. „Heðstur“
Á göngu minni um Soho-hverfið hér í New York mætti ég óvænt tveimur Íslendingum, Gunna Þorra (eða Gunna litla eins